Ervaringen van deelnemers
Wanneer je een dierbare verliest door suïcide, voelt het alsof de grond onder je wegzakt. De pijn is rauw, de vragen zijn eindeloos, en het gevoel van eenzaamheid kan overweldigend zijn. In lotgenotencontact vind je mensen die jouw worsteling herkennen, zonder oordeel. Samen delen we verhalen, verdriet en soms ook een glimlach. Het helpt om het verlies te verweven in je leven — stap voor stap, in verbondenheid..
Samen, niet allen!
Marieke vertelt:
" Na het verlies van onze zoon Martijn (25 jaar) door suïcide en na een lange periode van psychische ziekte, was ik op zoek naar een lotgenotengroep waar ik m'n verhaal kwijt kon. Door mijn predikant werd ik er op gewezen dat er bij De Hoop een Samen, niet alleen! lotgenotengroep ging starten.
De eerste paar keren waren zeer heftig want je kan alleen lotgenoten zijn als je elkaars verhaal weet. We begonnen met een grote groep vrouwen en één man. Nu na een jaar is er nog een hechte kleinere groep over.
Ik zelf heb het helpend gevonden om met andere je verhaal te delen en waar je tegen aanloopt en hoe je het moet proberen te verweven in je leven. Het is heel heftig als je kind geen uitweg meer ziet in dit leven.
Bij ons in de Samen, niet alleen! lotgenotengroep is alles te bespreken en huilen we met elkaar maar ook lachen we met elkaar. "
Ik kan het iedereen die zo’n groot verlies heeft geleden aanraden om in een lotgenotengroep je verhaal te delen.
Marieke Deelen
Ankie vertelt:
Afgelopen jaar heb ik deelgenomen aan de gespreksgroep Samen, niet alleen! voor mensen die een dierbare hebben verloren door zelfdoding. Dit is een verlies dat niet te vergelijken is met enige andere vorm van verlies, mede omdat er vaak al een moeilijke periode, lang of kort, aan vooraf is gegaan.
Er waren veel waaromvragen, en soms zijn die er nog steeds. Ik had moeite met de vraag waar God in dit alles was. Wat heb ik altijd geloofd, en wat geloof ik nu?
De gesprekken hebben me geholpen om te zien dat geloof in God en de redding door Jezus kan bestaan naast de vragen die er zijn. Mijn gebed kwam niet verder dan 'help'.
Vlak na het overlijden van mijn zoon kreeg ik in een flits de innerlijke overtuiging dat ik dit aankon. Maar hoe, geen idee. Ik geloof dat God mij niet heeft losgelaten.
Nu, ruim vijf jaar later, kan ik zeggen dat ik weer kan leven, met het gemis dat er elke dag is.
Ankie Snijder
"
Je hoeft het niet alleen te doen...
“In het delen van ons diepste verdriet met lotgenoten, ontstaat ruimte voor erkenning, troost en hoop. Alleen wie hetzelfde heeft meegemaakt, begrijpt écht wat het betekent om iemand door suïcide te verliezen.”